| Statistics |
Total online: 1 Guests: 1 Users: 0 |
|
Main » 2010 » September » 1 » “ဖမာ” လို႔ေျပာရမွာ စိုးထိတ္တဲ့ဘ၀
“ဖမာ” လို႔ေျပာရမွာ စိုးထိတ္တဲ့ဘ၀ | 3:58 AM |
ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးပါသည္။ အသက္သာ ၃၅ ႏွစ္ ေက်ာ္လာၿပီ၊ ကိုယ့္ေျမ
ကိုယ့္ေရကေန ျပင္ပကမာၻကို တခါမွ် ေျခတလွမ္း မခ်ဘူးေသးပါ။ စိတ္ထဲက
ႏိုင္ငံျခားေရာက္ဖူးခ်င္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသြားရကိန္း ရိွလားလို႔ ေဗဒင္ တခါမွ် မေမးဘူးခဲ့ပါ။
ေဟာ
… သြားရမယ္ဆိုေတာ့လည္း မခက္သလိုပါပဲလား။ ပတ္စ္ပို႔က လက္ထဲေရာက္လာၿပီ။
သြားရမွာက အသားျဖဴ၊ ႏွာတံရွည္ရွည္ မ်က္လံုးျပာတို႔ရဲ႕ေဒသ အေနာက္တုိင္းေတာ့
မဟုတ္ၿပီ။ နီးနီးနားနား အိမ္နီခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံကိုပါ။
 ႏိုင္ငံရဲ႕ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ႀကီးအျဖစ္
ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ား အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ဘန္ေကာက္က ခ်ဴလာေလာင္ ကြန္
ဘုရင့္တကၠသိုလ္ႀကီးတြင္ ပညာဆည္းပူးခြင့္ရရန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ဖြင့္ကာစ
အာရွရဲ႕ အႀကီးဆံုး ႏိုင္ငံတကာ ေလဆိပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ သု၀ဏၰဘူမိ (ထိုင္းေတြက
ပါဠိ အကၡရာ အသံထြက္အတိုင္း "ဆူ၀နာဘူ” လို႔ ေခၚၾကတယ္) ကို ဆိုက္ေရာက္
လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒီေတာ့မွ
ရန္ကုန္သား က်ေနာ္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ေတာသားလံုးလံုး
စျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေရာက္ခါစ မသြား တတ္၊ မလာတတ္ က်ေနာ့္ကို ပူပူေႏြးေႏြး
သိခါစ ျမန္မာမိတ္ေဆြတေယာက္က ကူညီရွာပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေနရင္
သတိထားရမယ့္ အခ်က္တခ်ိဳ႕ကိုလည္း လက္ခ်ာေပးေသးသည္။
"ေမာင္ရင္ …
လမ္းသြားလို႔ ဘယ္ထိုင္းနဲ႔ပဲေတြ႕ေတြ႕ သူတို႔က ဘာလူမ်ိဳးလဲ၊ ဘယ္ကလာလဲ
လို႔ေမးရင္ ဗမာ (ထိုင္းေတြ က "ဖမာ” လို႔ အသံထြက္၏) လို႔ မေျပာနဲ႔ေနာ္။
ဖိလစ္ပိုင္ျဖစ္ျဖစ္၊ စကၤာပူျဖစ္ျဖစ္၊ မေလးျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလိုက္ သိလား” ဟု
က်ေနာ့္ကို မွာၾကားသည္။
စိတ္ထဲက မရွင္းမရွင္းျဖစ္သြားတာနဲ႔
ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ ျပန္ေမးမိသည္။ ဒါနဲ႔ သူက "ထိုင္းေတြက ဗမာဆိုတာနဲ႔
ႏွာေခါင္း ရႈံ႕တယ္၊ အထင္ေသးတဲ့ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဒီမွာက ဗမာေတြ တအားမ်ားတယ္ေလ။ ထိုင္းေတြမလုပ္တဲ့ ေအာက္ေျခ အလုပ္ေတြကို
လာလုပ္ၾကတာ ဗမာျပည္မွာ လူငယ္ေတာင္ က်န္ေသးရဲ႕လား မသိဘူး” လို႔ ရွင္းျပသည္။
"ထိုင္းရဲေတြက
ဗမာလို႔ သိတာနဲ႔ စစ္လားေဆးလား လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အခန္႔မသင့္ရင္
ဖမ္းေခၚသြားၿပီး ရဲစခန္းေရာက္မွ ရွင္းရတာမ်ိဳးရိွတယ္။ ဗမာပတ္စ္ပို႔
ရိွရဲ႕သားနဲ႔ အဲဒီလို အလုပ္ခံရသူေတြမနည္းဘူးဗ်” ဆုိၿပီး သူက ဆက္ေျပာသည္။
ေရာက္ခါစ
က်ေနာ္လည္း သူေျပာသလို မွတ္ထားလိုက္ၿပီး ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ျပႀကီးထဲ
ေျခဆန္႔ထြက္ၾကည့္၏။ ထိုင္း စကား တလံုးမွ မတတ္တဲ့က်ေနာ့္ကို စားေသာက္ဆိုင္က
စားပြဲထိုး၊ ေရွာ့ပင္းေမာလ္က အေရာင္းစာေရးမ၊ ေကာင္းကင္ ရထား
ဘူတာရံုမွာေတြ႕တဲ့ခရီးသည္၊ တုတ္တုတ္ ကားသမား၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္
အငွားေမာင္းသမား အစံုပါပဲ "ဘယ္ကလာသလဲ” လို႔ေမးၾကသည္။
ဘယ္ရမလဲ၊
ဒီကေကာင္က အထာ သိေနၿပီ။ မိတ္ေဆြေျပာထားတဲ့ အတိုင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔
"ဖိလစ္ပိုင္” ကလို႔ တမ်ိဳး၊ "စကၤာပူ” ကလို႔ တဖုန္ ေျပာလိုက္၏။ ဟုတ္တယ္ေလ၊
ေတာ္ၾကာ ထိုင္းရဲတို႔ ဘာတို႔က အနားမွာ ရိွေနရင္ ဘယ့္နယ္လုပ္မလဲ။ အလကားေန
အဖမ္းခံေနရအံုးမွာ။
ေျပာသာေျပာလိုက္ရတယ္၊ စိတ္ထဲက အေတာ့္ကို
ဘ၀င္မက်ျဖစ္ရသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကိုယ္ငါ ဗမာပါလို႔ မေျပာႏိုင္ရ တာလဲေပါ့။
ငါက ဒီႏိုင္ငံကို တရား၀င္လာတာပဲ။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္တာ
တခုမွမရိွဘဲလို႔ ေတြးၿပီး ေနာက္ဆို ဗမာလို႔ပဲ ေျပာမယ္။ ဗမာလို႔ သိသြားလို႔
အထင္ေသးလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး၊ စကားမေျပာခ်င္လဲေန၊ ရဲတိုင္ရင္လည္း ရွင္းမယ္
လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေနခဲ့တာ အခုထိဆိုပါေတာ့။ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ၄
ႏွစ္ထဲေရာက္လာၿပီ။
ဒီလိုနဲ႔ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္ တကၠသိုလ္မွာ
ပညာသင္ခြင့္ ရေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံနဲ႔ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း၊ ထိုင္း
စီးပြားေရးနဲ႔ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြအေၾကာင္း ပိုၿပီးေလ့လာခြင့္
ရခဲ့သည္။ ဗမာေက်ာင္းသားျဖစ္လို႔ ကူညီခ်င္တဲ့ ပေရာဖက္ဆာနဲ႔လည္း
ေတြ႕ခဲ့ရသလို၊ ျပႆနာႏိုင္ငံ၊ ျပႆနာလူမ်ိဳးဆိုၿပီး ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ေလး
ေ၀ဖန္တဲ့ ပေရာဖက္ဆာနဲ႔လည္း ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။
ဒီလိုနဲ႔
ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္း ေလ့လာခဲ့ရာက ထိုင္းကို
က်ေနာ္ေရာက္စ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက စိုးရိမ္ၿပီး ေျပာခဲ့တာေတြကို
နားလည္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္
ဘ၀ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရိွလို႔ စြန္႔စားၿပီး
ထိုင္းကို ထြက္လာ အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ၂
သန္းေက်ာ္ေလာက္ရိွပါသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ၃ သန္းေက်ာ္၊ ၄ သန္း ေက်ာ္
ရိွႏိုင္တယ္လို႔ ခန္႔မွန္းသည္။ ထိုင္းအစိုးရရဲ႕ တရား၀င္ ကိန္းဂဏန္းက ၂၀၀၄
ခုႏွစ္ စာရင္းအရ ၁. ၂ သန္းေက်ာ္။
အဲဒီအလုပ္သမား အားလံုးနီးပါးဟာ
ထိုင္းႏိုင္ငံကို တရား၀င္ေရာ၊ တရားမ၀င္ပါ ၀င္ေရာက္လာၾကၿပီး ဒီမွာ
အားလံုးနီးပါး တရားမ၀င္ ေနထိုင္ေနၾကသူေတြပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ လူ၀င္မႈ
အက္ဥပေဒကို နဂိုကတည္းက ေဖာက္ဖ်က္ထားၿပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔တေတြဟာ
အခ်ိန္မေရြး အဖမ္းခံရႏိုင္သလို ျမန္မာျပည္ကိုလည္း ျပန္ပို႔ခံရႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့
သူတို႔ေတြ ဇာတိရုပ္ကို ေဖ်ာက္ၾကရေတာ့သည္။ ၃၊ ၄ ႏွစ္ အေနၾကာရင္ပဲ
ထိုင္းစကားကို အေတာ္ေျပာ တတ္ လာေတာ့ ထိုင္းလိုဟန္ေဆာင္ ေနတတ္လာၿပီ။
ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားက သူတို႔ရဲ႕ဘုရင္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔ Long Live the King
စာတမ္းထိုးထားတဲ့ အ၀ါေရာင္ လက္ပတ္ေလးေတြ၀တ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဗမာလူငယ္
အလုပ္သမားေလး ေတြလည္း သူတို႔ရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္မွာ ၀တ္ထားတတ္ၾကသည္။
အေပၚက
အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကႌ် ေအာက္က အမဲေရာင္ မီနီစကပ္ …
ထိုင္းေက်ာင္းသူေတြရဲ႕၀တ္စံုကို ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္နဲ႔
ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္လာၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္း ဗမာ
မိန္းကေလးေတြလည္း လိုက္၀တ္ ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ လံုၿခံဳမႈအတြက္ ဒါေတြကို
လုပ္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ မလုပ္ခ်င္ဘဲ လိုအပ္ခ်က္အရ လုပ္ေနရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္
သေဘာေပါက္ နားလည္ခဲ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ထိုင္းေတြက သူတို႔လို လိုက္တုၿပီး ထိုင္းလို ဟန္ေဆာင္ေနၾကရတဲ့ ဗမာေတြကို မေက်နပ္ၾကပါ။
မၾကာခဏ
လမ္းေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ လုပ္ေနတဲ့
ျမန္မာလူငယ္ေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ ဗမာ လို ႏႈတ္ဆက္မိေတာ့ တခ်ိဳ႕က
၀မ္းသာအားရျပန္တုန္႔ျပန္တတ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က ဗမာ မဟုတ္သလိုနဲ႔ ထိုင္းလို
ျပန္ေမးတတ္၏။ ထိုသူတို႔က ႏိုင္ငံျခားေရာက္ စိတ္ႀကီး၀င္ၿပီး ဗမာလို
မေျပာၾကေတာ့တဲ့ သူေတြ မဟုတ္ပါ။ အလုပ္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေၾကာင့္ပါ။
အလုပ္ရွင္ေတြက
တရားမ၀င္ ဗမာအလုပ္သမားကို ငွားရမ္းထားေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ
ဗမာလိုေျပာတာကို မႀကိဳက္ ၾက။ ထိုင္းလူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ရဲ (Immigration
Police) ေတြ ေတြ႕သြားရင္ ဖမ္းလား ဆီးလားျဖစ္ၿပီး လုပ္ငန္း ထိခိုက္မွာ
စိုးတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ဒီလိုေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်ၿပီး
လံုၿခံဳမႈမရိွတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
ဗမာရယ္လို႔ မထုတ္ေဖာ္၀ံ့တဲ့၊ ၾကမ္းတမ္းညစ္ပတ္ၿပီး အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့
အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနၾကရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ သားေတြရဲ႕
ဘ၀ဇာတ္လမ္းေတြက ေျပာမယ္ဆိုရင္ က်မ္းတေစာင္ဖြဲ႕လို႔ ရပါသည္။
ဒါေပမယ့္
သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ျမန္မာလူငယ္ေတြ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရတာကို
မ်ိဳသိပ္ၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိသားစုရဲ႕ ဘ၀ရွင္သန္ေရး အတြက္
သူတို႔ရတဲ့ ေခၽြးနည္းစာထဲက လစဥ္ေငြပို႔ ေထာက္ပံ့ေနၾကတာ ေလးစားဖို႔
ေကာင္းပါသည္။
ဒီလိုနဲ႔ အႏိုင္က်င့္ အသတ္ခံခဲ့ရၿပီး ျမစ္ေတြ၊
ေခ်ာင္းေတြ၊ လယ္ကြင္းနဲ႔ အမိႈက္ပံုေတြမွာ ပစ္ထားခံခဲ့ရတဲ့ ဗမာေတြ မနည္း
ေတာ့ပါ။ လုပ္အားကိုယူ၊ လုပ္အားခမေပးတဲ့ ေခတ္သစ္ ကၽြန္ဇာတ္လမ္းေတြ
ထိုင္းႏိုင္ငံေနရာအႏွံ႔မွာရိွသည္။
ထိုင္း နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္
အမ်ိဳးကို ခ်စ္ၾကတဲ့ဗမာေတြ ထူေထာင္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားအေရး
အဖြဲ႕ အစည္းေတြရဲ႕ အကူအညီေၾကာင့္ ဒီလူ႔ငရဲတြင္းထဲက လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သူ
တခ်ိဳ႕ရိွေပမယ့္ အမ်ားစုမွာ အကူအညီမဲ့ ခါးစည္းခံၾကရသည္။
ဘန္ေကာက္မွာရိွတဲ့
ျမန္မာသံရံုးက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို ကူညီတဲ့
ရာဇ၀င္မရိွပါဘူး။ ကိုယ့္ သေဘာနဲ႔ကိုယ္လာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံလို႔
ႏွလံုးပိုက္ထားပံုရသည္။ အခြန္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀ဲလ္ကမ္းပါပဲ။
ျမန္မာျပည္သားအားလံုး
ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ကိုင္ၿပီး ျမန္မာလူမ်ိဳးပါလို႔ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္း
ကင္းကင္းနဲ႔ ရင္ေကာ့ၿပီးေျပာႏိုင္တဲ့ေန႔နဲ႔ ကမာၻေဒသမေရြး
ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားကို အကာအကြယ္ေပးမယ့္ အစိုးရတရပ္ အျမန္ဆံုး ေပၚေပါက္ခ်င္တာ
ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာအလုပ္သမား အားလံုးရဲ႕ ရင္ထဲကဆႏၵ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
irrawaddy.org မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္
|
|
Category: ႏိုင္ငံရပ္ျခားသတင္းမ်ား |
Views: 1010 |
Added by: TheCross
| Rating: 0.0/0 |
|
| Total comments: 1 | |
|
0
|
|
|
|
|
|
