အဘြားအို ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ ႏွလံုးခုန္သံက ေႏွးလိုက္ျမန္လိုက္... သူ ေမာေနတယ္၊ အသက္ရႈမဝျဖစ္ေနတယ္။ ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္အတြင္း သူသြားရေတာ့မယ္ဆိုတာ အဘြားအို သိေနတယ္။

အဘြားအိုအသက္ ၇၆ႏွစ္ ရွိပါျပီ။ ေနေကာင္းက်န္းမာတယ္ ဆိုခဲ့ေပမယ့္ အပူအေအး လြန္ကဲလာတဲ့ ဒီႏွစ္ရာသီဒဏ္ကို သူတို႔လိုလူအိုေတြ မခံႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္သူက်န္းမာေရးလည္း ႏွစ္ကူးျပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ဆိုးရြားလာခ့ဲတယ္။

ေဘးဘီကို အဘြားအို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကုတင္ေဘး ကုလားထိုင္ေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ၇၈ႏွစ္ အဘိုးအိုကိုေတြ႔ေတာ့ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္က ေကာင္းကင္ေပၚကေန ျဖာက်ေနခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုကိုေငးၾကည့္ရင္း သူနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ဘဝကို အဘြားအို ျပန္ေျပာင္းေအာင္းေမ့ေနမိတယ္။

ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့အရြယ္မွာ အဘြားအိုက ပ်ဳိတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္တယ္။ ကမ္းလွမ္းသူ၊ ဝိုင္းဝိုင္းလည္သူေတြ မ်ားေပမယ့္ သူရင္မခုန္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အၾကည့္က ရြာစာသင္ေက်ာင္းမွာ တစ္ဦးတည္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာကိုပဲ ျမင္ခဲ့တယ္။ ရည္မြန္ငယ္ရြယ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာမွာ ညိႇဳ႕အားေကာင္းတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုရွိတယ္။ လူကိုၾကည့္တတ္တဲ့ သူ႔အၾကည့္မွာ အျပံဳးေတြပါခဲ့လို႔ အၾကည့္ခံရသူေတြ ေၾကြမယ္ဆိုလည္း ေၾကြေလာက္ခဲ့တယ္။

ရြာလယ္ကလမ္းမေပၚမွာ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔သူ မၾကာခဏ ဆံုမိၾကတယ္။ တဒဂၤဆံုမိခ်ိန္ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ စကၠန္႔ပိုင္းအၾကည့္ေအာက္မွာ သူ႔ေျခလွမ္းေတြမွားခဲ့တယ္။ ပါးအို႔ေတြ နီရဲခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခ်ိန္ ခဏသာေတြ႔ဆံုတယ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ေလးက သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအေပ်ာ္ကို တစ္သက္သာအတြက္ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ လူ႔ဘဝက ဆန္းၾကယ္လြန္းတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္၊ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ ျဖစ္ပ်က္တတ္တဲ့အတိုင္း အဲဒီႏွစ္မွာ ကုန္ကူးသြားတဲ့သူ႔အေဖ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ဓားျမတိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ ဓားျမရန္ေၾကာင့္ အသက္ဆံုး႐ံႈးရလုဆဲဆဲမွာ သန္မာထြားက်ဳိင္းတဲ့ လူငယ္တစ္ဦး ဝင္ကယ္ခဲ့လို႔ အေဖအသက္ခ်မ္းသာရာ ရသြားတယ္။ လူငယ္က အေဖ့အစား ဓားတစ္ခ်က္ ဝင္ခံခဲ့ေသးတယ္။

အေဖနဲ႔အတူ ဒဏ္ရာကိုကုသဖို႔ အိမ္ကို လူငယ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အေဖရဲ႕ေက်းဇူးရွင္မို႔ သူစိမ္းလူငယ္ကို အစာတစ္ခြက္၊ ေဆးတစ္ခြက္နဲ႔ သူျပဳစုခဲ့ရတယ္။ ဒဏ္ရာေပ်ာက္ေတာ့လည္း လူငယ္က အိမ္အလုပ္၊ ယာအလုပ္ေတြကို ဝိုင္းကူလုပ္ေပးခဲ့တယ္။ သန္မာျပီး သြက္လက္တဲ့လူငယ္ကို အေဖအရမ္းသေဘာက်ခဲ့တယ္။

လူငယ္ကိုခ်ီးမြမ္းတဲ့ အေဖရဲ႕စကားေတြကို သူစိုးရိမ္စျပဳလာတယ္။ စိုးရိမ္တဲ့အတိုင္းပဲ တစ္ညမွာ အေမနဲ႔တိုင္ပင္ေနတဲ့ အေဖ့စကားကို သူၾကားလိုက္မိတယ္။ တံခါးေဘာင္ကို ႏြမ္းလ်လ်မွီျပီး သူဘာအၾကံမွ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းဆရာနဲ႔ ဆံုတတ္တဲ့လမ္းဆီ သူတမင္သြားခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ အရိပ္ကိုမေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ရြာက ကေလးတစ္ေယာက္ေျပာျပမွ ကိစၥရွိလို႔ ေက်ာင္းဆရာျမိဳ႕အိမ္ျပန္သြားေၾကာင္း၊ ၃လေလာက္ ၾကာမယ့္အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။

၃လျပည့္လို႔ ေက်ာင္းဆရာရြာျပန္ေရာက္ခ်ိန္ သူ႔အိမ္ကို အရင္ေျပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေရွ႕မဂၤလာမ႑ပ္က အေဝးကလာသူ အေမာဆို႔ေအာင္ ဆီးၾကိဳေနခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္း သတိုးသမီးဝတ္စံုနဲ႔ တစ္ျခံလံုး ျပံဳးေပ်ာ္ရယ္ေမာသံေတြ ျပည့္ေနခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔ကစျပီး သူ႔ဘဝထဲမွာ ေက်ာင္းဆရာ အျပီးအပိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ျပီး သူစိမ္းလူငယ္ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေနပူတစ္လွည့္၊ မိုးရြာတစ္လွည့္နဲ႔ ရာသီအလီလီ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ သူနဲ႔လူငယ္ ရြာကေနျမိဳ႕ကိုေျပာင္းျပီး ဘဝမ်ဳိးစံု အတူျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဖးမ၊ အားေပးလို႔ ... သားသမီးေတြေတာင္ အေတာင္စံုလို႔ အေဝးကို ပ်ံသန္းသြားခဲ့ၾကျပီ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က အခုလို အိုမင္းက်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။

မလြယ္ခဲ့ပါဘူး... တကယ္ကို မလြယ္ခဲ့ပါဘူး!

အတိတ္အေၾကာင္းကို ေတြးေတာရင္း အဘြားအိုရဲ႕ရင္အစံု မြမ္းၾကပ္လာျပီး ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးမိတယ္။ အဘြားအိုရဲ႕ေခ်ာင္းဆိုးသံေၾကာင့္ ေဘးမွာ ေန႔လယ္တစ္ေမွး ေမွးအိပ္ေနတဲ့အဘိုးအို လန္႔ႏိုးသြားျပီး ျမန္ျမန္ထထိုင္လိုက္တယ္။ အဘြားအိုကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ျပီး တုန္ခ်ိခ်ိလက္နဲ႔ ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေပးလိုက္တယ္။

ေရေႏြးေႏြးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆုတ္ကိုင္ျပီး အဘိုးအိုကို သူၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီအဘိုးအိုနဲ႔ သူဒီတစ္သက္ ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ဘဝမွာ ဘာေနာင္တ၊ ဝမ္းနည္းစရာေတြ က်န္ခဲ့သလဲလို႔ အဘြားအိုစဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဟင့္အင္း.... ဘာမွ မက်န္ခဲ့သလိုဘဲ!

ဒီအဘိုးအိုရဲ႕ စိတ္သေဘာထားက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လြန္းတယ္။ အိမ္အတြက္ အစစအရာရာ ဘာမွလိုေလေသးမရွိ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ပါေစ သူနဲ႔သားသမီးေတြကို စိုးရိမ္ေသာက မေရာက္ေအာင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ အဘိုးအိုနဲ႔ သူ အတူေနေပမယ့္ ေျပာစရာစကား နည္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ရွည္လၾကာထိ သူတို႔အတဲြညီခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ဆုတ္ကိုင္ျပီး ႏွစ္ေယာက္အတူ ဘာစကားမွမေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ တစ္ေနကုန္ သူတို႔ထိုင္ႏိုင္ၾကတယ္။

မိသားစုအတြက္၊ အိမ္အတြက္ အရာရာေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ အဘိုးအိုကို သူေငးၾကည့္မိျပန္တယ္။

တစ္ခုေသာ ေဆာင္းဦးကာလမွာ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းလခလည္းမရွိ ေနအိမ္မွာ အဟာရရွိတဲ့အစာေတြ မစားရတာလည္း ၾကာေနခဲ့ျပီ။ အဘိုးအိုက ေနအိမ္တစ္ေနရာမွာ အၾကာၾကီးထိုင္ျပီး ရုတ္တရက္ ပိုက္ဆံသြားေခ်းမယ္ဆိုျပီး ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ႔ဆီသြားေခ်းမလဲ? ဒီျမိဳ႕မွာ သူတို႔ေဆြမ်ဳိးတစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ သိတဲ့အသိေတြကလည္း သူတို႔လိုပဲ ဆင္းရဲၾကပ္တည္းသူေတြျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းလခနဲ႔ အဘိုးအို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ၾကက္တစ္ေကာင္ ကိုင္ဆဲြလို႔...

အဲဒီညက သူတို႔မိသားတစ္စုလံုး ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဝလင့္ခဲ့ၾကတယ္။

ညအိပ္ရာဝင္ခါနီး အဘိုးအိုလဲထားတဲ့ အဝတ္ေတြကို သူေကာက္သိမ္းေတာ့ အကၤ်ီလက္ေမာင္းတစ္ေနရာမွာ ေသြးစတစ္ခ်ဳိ႕စြန္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတ့ဲ အဘိုးအိုဆီ အျမန္သြားျပီး ကိုယ္ေပၚသူရွာၾကည့္ေတာ့ လက္ေမာင္းတစ္ေနရာမွာ ညိဳမဲေနတဲ့အပ္ရာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။

ေအာ္.. ဒီေယာက္်ား! ဒီအဘိုးၾကီး! ဒီအိမ္အတြက္ ... ဒီမိသားစုအတြက္ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အဖ်ားေတြစဲြကပ္ေနခဲ့ျပီ။ အသက္ၾကီးလာေပမယ့္ ေန႔တိုင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား လႈပ္ေနတုန္းပဲ။ မပင္ပန္းတတ္တဲ့ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္လို ရုန္းကန္ေနရတုန္းပဲ...

ဒီအဘိုးအိုကုိ သူလက္ထပ္ရတုန္းက အရမ္းစိတ္ထိခိုက္ခဲ့တယ္။ ဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။ မႏွစ္သက္ဘဲ ေအာင့္ကာနမ္းခ့ဲရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးအိုက ခုခ်ိန္ထိ သူ႔လက္ကို ျမဲျမဲတဲြထားတုန္းပဲ။ သူ႔အနားက တစ္ဖဝါးမခြါဘဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနတုန္းပဲ....

အဘြားအို ေတြးရင္းေတာရင္း မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ အဘိုးအိုကို ေမးလိုက္မိတယ္။

"အဘိုးၾကီး... တကယ္လို႔ ေနာင္ဘဝဆိုတာရွိရင္ ငါ့ကိုဇနီးမယားအျဖစ္နဲ႔ ယူအုန္းမလားဟင္...."

ရုတ္တရက္ေမးလိုက္တဲ့ အဘြားအိုစကားေၾကာင့္ အဘုိးအို တဒဂၤမွင္သက္သြားမိတယ္။ ျပီးေတာ့ တြန္႔ေနတဲ့ပါးေရကို ပိုတြန္႔ေအာင္ ျပံဳးရင္း....

"အင္း... မေျပာတတ္ေသးဘူး။ တကယ္လို႔ ေနာင္ဘဝမွာ ငါသူေဌး သူၾကြယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ နင့္ကိုလာရွာမယ္။ နင့္ကို ယူျပီး ေကာင္းေကာင္းထားမယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ထားမယ္။ တကယ္လို ေနာင္ဘဝမွာ အခုလိုပဲ ဆင္းရဲေနတယ္ဆိုရင္ နင့္ကိုငါမယူဘူး။ နင့္ကို ငါကူညီမယ္။ သူေဌးတစ္ေယာက္ ရေအာင္ကူညီျပီး ငါက နင္တို႔နဲ႔ နီးတ့ဲေနရာမွာေနမယ္။ နင္တို႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို အေဝးကေန ငါေငးၾကည့္မယ္"

အဘိုးအိုရဲ႕ အေျဖၾကားေတာ့ အဘြားအို ရယ္မိတယ္။

"အဘိုးၾကီးကလည္း ငါ့တို႔အိမ္အနီးနားမွာေနျပီး ဘာလုပ္မတံုး!"

မ်က္စိေရွ႕ကခ်စ္ရတဲ့ အဘြားအိုကို စိုက္ၾကည့္ျပီး အဘိုးအို နက္နက္နဲနဲေျဖလိုက္တယ္။

"အင္း.. ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းဆရာလုပ္မွာေပါ့"

ရုတ္တရက္ အဘြားအို ႏႈတ္ဆိတ္သြားခ့ဲမိတယ္။ သူ႔နဲ႔တစ္သက္လံုး မညည္းမညဴလက္တဲြလာခဲ့တဲ့ အဘိုးအိုကို ေၾကေၾကကဲြကဲြ ၾကည့္ရင္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြသာ ပါးျပင္ေပၚ လွိမ့္က်လာခဲ့တယ္။

တေအာင့္ၾကာမွ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ....

"အဘိုးၾကီး.. ငါသြားရေတာ့မယ္။ ငါ့ကိုဖက္ထားေပးပါ"

ထိုင္ရာမွာ အဘိုးအိုထလိုက္တယ္။ ညင္ညင္သာသာေလး.. ညင္ညင္သာသာနဲ႔ အဘြားအိုကို ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ေပြ႔ထားလိုက္တယ္။ အဘိုးအိုရဲ႕နားေဘးကပ္ျပီး အဘြားအို တိုးတိုးေလးညည္းေနတယ္။

"အဘိုးၾကီး....... ေနာင္ဘဝ.. ေနာင္ဘဝမွာလည္း ငါတို႔လင္မယားလုပ္ၾကရေအာင္...."

သူတို႔ရဲ႕ေျမးေလး ညေနေက်ာင္းဆင္းျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ နီရဲရဲ ဆည္းဆာေနေရာင္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ထားတဲ့ အဘြားအိုနဲ႔ အဘိုးအိုကိုယ္ေပၚ လႊမ္းျခံဳေနခဲ့တယ္။

"ရွက္ရွက္.. ဘြားဘြားနဲ႔ဘိုးဘိုး ရွက္ရွက္... ဘြားတို႔ ဒီေလာက္ရိုမန္တစ္ဆန္မယ္လို႔ ထင္မထားဘူး..."
ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး... အဘိုးအိုနဲ႔အဘြားအို တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႔ဖက္ျပီး လူ႔ေလာကထဲကေန ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို လူေတြတအံ့တၾသ သိလိုက္ေတာ့တယ္။